فقط خدا

خداوند تبارک و تعالی می فرماید: به عزت و جلال و بزرگواری و رفعتم سوگند که آرزوی هر کس را که به غیر من امید بندد به نومیدی قطع کنم .

او در گرفتاری ها به غیر من آرزو می بندد در صورتیکه رفع گرفتاری ها به دست من است؟ و به غیر من امیدوار می شود و در فکر خود در خانه جز مرا می کوبد؟ با آنکه کلید همه درهای بسته نزد من است و در خانه من برای کسی که مرا بخواند باز است .

کیست که در گرفتاری ها به من امید بسته و من امیدش را قطع کرده باشم؟ کیست که در کارهای بزرگش به من امیدوار گشته و من امیدش را از خود بریده باشم؟

من آرزوهای بندگانم را نزد خود محفوظ داشته و آنها به حفظ و نگهداری من راضی نگشتند و آسمان هایم را از کسانیکه از تسبیحم خسته نشوند (فرشتگان) پر کردم و به آنها دستور دادم که درهای میان من و بندگانم را نبندند، ولی آنها به قول من اعتماد نکردند .

مگر بنده نمی داند که چون حادثه ای از حوادث او را بکوبد کسی جز به اذن من آنرا از او برندارد . پس چرا از من روی گردانست . من با جود و بخشش خود آنچه را از من نخواسته به او می دهم، و او کفران نعمت می کند، سپس آن را از او می گیرم و او برگشتنش را از من نمی خواهد و از غیر من می خواهد؟ او درباره من فکر می کند که ابتدا و پیش از خواستن او عطا می کنم ولی چون از من بخواهد به سائل خود جواب نمی گویم؟

مگر من بخیلم که بنده ام مرا بخیل می داند؟ مگر هر جود و کرمی از من نیست؟ مگر عفو و رحمت دست من نیست؟ مگر من محل آرزوها نیستم؟

اگر همه اهل آسمانها و زمینم به من امید بندند و به هر یک از آنها به اندازه امیدواری دهم ، به قدر مورچه ای از ملکم کاسته نشود . چگونه کاسته شود از ملکی که سرپرست آن هستم؟ پس بدا به حال آنها که از رحمتم نومیدند و بدا به حال آنها که نافرمانیم کنند و از من پروا نکنند .

گفتم: خدايا؛ ای مهربان، می خواهم  همنشينم باشی.

گفت: من مونس کسـاني هسـتم که مرا ياد کنند.

گفتم: وای که چه آسان به دست مي آيي!

گفت: پس سـاده از دسـتم مده.

هنگامی که حضرت موسی از طرف خداوند برای رفتن به سوی فرعون و دعوت او به خداپرستی مامورشد برای خانواده و بچه های خود احساس خطر و نگرانی می کرد از این رو به خدا عرض کرد: پروردگارا؛ چه کسی از خانواده و بچه های من سرپرستی میکند؟

خداوند به موسی علیه السلام فرمود: عصای خود را بر این سنگ بزن .

موسی عصایش را بر سنگ زد و آن سنگ شکست . در درون آن سنگ، سنگ دیگری نمایان شد . حضرت موسی با عصای خود ضربه ای هم بر آن سنگ زد و آن نیز شکست و در درون آن سنگ، کرمی را دید که چیزی به دهان گرفته بود و آن را می خورد .

در این هنگام پرده های حجاب از گوش حضرت موسی کنار رفت و شنید که آن کرم میگوید: پاک و منزه است خدایی که مرا می بیند و سخن مرا می شنود و بر جایگاه من آگاه است و به یاد من است و مرا فراموش نمی کند .

بنابراین در می یابیم که خداوند عهده دار رزق و روزی همه موجودات و بندگان است و با توکل بر او کارها سامان می یابد .

"هیچ جنبنده ای روی زمین نیست جز آنکه روزیش بر خداست"

سوره هود آیه 6

«إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا يُدْرَكُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّيْلِ.»


وصول به خداوند عزّوجلّ،

سفرى است كه جز با عبادت در شب حاصل نگردد.

«امام حسن عسکري عليه السلام»
"مسند الامام العسکري، ص290"

 . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . .

وصول به خداوند همیشه و در همه جا ممکن است،

ولی سریع ترین راه رسیدن به کمالات معنوی نماز شب است.

باز دل شکسته ام نواي ديگر آورد 
پرده بهتري زند سرود خوشتر آورد 

لئالي کلام را زطبع من برآورد 
مگر ثناي فاطمه دخت پيمبر آورد 

که آگه از مقام او کسي بجز اله نيست   نسيم درک و عقل را درين حريم راه نيست

ماه جمادي آيد و ز خرمي خبر دهد 
جماد را نديده کَس گل آورد ثمر دهد 

به بيستمين صباح آن اميد بر بشر دهد 
به زندگاني بشر تجلي دگر دهد 

در اين خجسته صبحدم داده خداي ذوالعطا   به ياوسين و طاوها کوثر و قدر و هل اتي

خديجه اي زدرد و غم به جان رسيده غم مخور 
خديجه اي زدشمنان طعنه شنيده غم مخور 

خديجه گر قبيله ات از تو بريده غم مخور 
خداست يار و مونست ز هر پديده غم مخور 

لطف خداست ياورت محمد است همسرت    بهتر از اين چه مي شود که فاطمه است دخترت

خديجه اي که از خدا فاطمه را گرفته اي 
چه کرده اي که اين مقام را فراگرفته اي 

ز هست و نيست چو دل بهر خدا گرفته اي 
هزارها برابر از خدا جزا گرفته اي 

خديجه ديده روشن از فروغ نور ديده ات    باد مبارک از خدا مقدم نورسيده ات

دايره وجود را مرکز و محور آمده 
محيط لطف وجود را جوهر و گوهر آمده 

ولي ممکنات را محرم و همسر آمده 
رسول کائنات را دختر و مادر آمده 

چه دختري که هستي جهان بود ز هست او    رسول حق به امر حق بوسه زند به دست او

فاطمه اي که عقل ما مات عبادتش بود 
نقش به چهر دوستان مهر ارادتش بود 

همسري علي نهايت سعادتش بود 
ليله قدر اولياء شام ولادتش بود 

ثبت شد از ولادتش بقاي نسل احمدي    يافت بقا زنسل او شريعت محمدي

فاطمه اي که حق بر او عرض سلام مي کند 
اداي ذکر نام او به احترام مي کند 

کسي که پيش پاي او پدر قيام مي کند 
بر در خانه اش سلام صبح و شام مي کند 

شرف ببين که خانه اش برده سبق ز طور هم    حيا ببين که پوشد او چهره خود ز کور هم

فکر کسي نمي رسد به ساحت جمال او 
جلال حق جلال او جمال حق جمال او 

تربيت سلاله اش نمونه کمال او 
سلام حق بر او و باب و مام و زوج او 

که هستي تمام ماسوا بود ز هستشان    نظام ملک خويش را داده خدا به دستشان

فاطمه اي تو بازگو فلسفه حيات را 
ساخته جد و جهد تو سفينة النجات را 

زنده نگاه داشتي و آتوالزکوة را 
حي علي الفلاح را حي علي الصلاة را 

مزرعه عفاف را زاشک آب داده اي    به بانوان زشرم خود درس حجاب داده اي

اي که خدا بي مثل به کوثرت مثال زد 
دم از جلال و قدر تو قادر ذوالجلال زد 

نبي زمهر بضعتي به سينه ات مدال زد 
حلقه به باب خانه ات دست علي و آل زد 

يافته است پرورش خون خدا زشير تو    شير خدا به مرتبت نظير تو بشير تو

به حسن تو که مي کند جلوه گر آفتاب را 
به اشک تو که بشکند قيمت دُرّ ناب را 

به کوي تو که از دلم ربوده صبر و تاب را 
عرض سلام کرده و منتظرم جواب را 

دريغ از جواب ما به خاطر خدا مکن    دست توسل مرا ز دامنت جدا مکن

فاطمه اي زلطف تو قعود ما قيام ما 
دوستيت قبولي صلوة ما صيام ما 

نام تو و حسين تو سرود ما کلام ما 
نثار قبر مخفيت درود ما سلام ما 

 به یاد درد و داغ ها که بُد گواه صبر تو    هنوز گریه می کند علی کنار قبر تو

به خاطر بسپاريم

همراهي خدا با انسان

مثل نفس کشــيدن است

آرام ، بي صــدا ، هميشـگي

کسی که با خدا قهر است،

هـرگـز بـا خودش آشتـی نمی کنـد

بزرگا؛

مگر مي توان شيريني عشق تو را چشيد و از تو روي گردان شد؟

مگر مي توان لذت همجواري با تو را درک کرد و ميل جاي ديگر داشت؟

لطيفا؛

آيا شود که من نيز دوست تو باشم و به عشق و محبت تو پاک گردم؟

شود که شوق ديدارت بال پروازم را بگشايد و به فراز و نشیب راه دگر نينديشم؟

جميلا؛

توان روي تو ديدن و نعمتي ديگر خواستن؟

توان رضايت تو را داشتن و چشم به ديگري دوختن؟

از تـو مي خـواهم کـه مـرا براي ديدن رويت انتخـاب کني،

اين تن را براي عبادتت، لايق

اين قلب را براي شيداييت، عاشق

اين چشم را براي ديدنت، شايق (مشتاق)

و اين جــان را بـه مقـام قـربت، واصل گــردان

«مناجات المحبين امام سجاد علیه السلام»

گر گناهي کردم و دارم، خداوندا، ببخش
                    
                                                   چون گنه را عـذر مي‌آرم ،
                                                         خداوندا ، ببخش

گفته‌اي: بر زاري افـتـادگان بخشـش کـنـم
                   
                                                   ایـنـک آن افـتـاده ‌ي زارم ،
                                                         خداوندا ، ببخش

گر گناهم سخت بسيارست، رحمت نيز هست
                   
                                                   بر گـنـاه سـخت بسـيارم ،
                                                        خداوندا ، ببخش

بخششت عامست و مي‌بخشي سزاي هر کسي
                   
                                                  گر به بخشايش سزاوارم ،
                                                        خداوندا ، ببخش

«اوحدي» 

خدايا کمک کن اوضاعمان رو به راه شود

رو به راه مستقيم ...