فقط خدا

 
مومن مي گويد و به كار مي بندد ، دانشمند است و دور انديش ، ناسزا نگويد و سبكي نكند و صله رحم كند ، بخشش كند بدون اسراف ، نيرنگ باز و حيله گر نيست ، پيگير عيب كسي نباشد و بر هيچكس ستم نكند ، با مردم ملايمت دارد و ( براي قضاء و حوائج آنها ) در روي زمين كوشش مي كند ، ياور ناتوانست و دادرس بيچاره ، پرده اي را ندرد و رازي را آشكار نسازد ، گرفتاريش زياد و شكايتش اندك است.

اگر خوبي بيند به ياد آورد و اگر بدي بيند نهان كند ، عيب را بپوشد و غيب نگهدار باشد ( آبروي مردم را در نبودشان نگهدارد ) ، از خطا در گذرد و از لغزش چشم پوشي كند ، به نصيحتي آگاه نشود كه آنرا رها كند و هيچ كج روي را اصلاح نكرده نگذارد ، امين است و باوفا و پرهيزكار و پاكدامن  و بي عيب و پسنديده ، نسبت به مردم عذر پذير است و از آنها به نيكي ياد مي كند و حسن ظن دارد و در نهان خود را ‌( و خود را به عيب ) متهم مي كند.

از روي فهم و دانش براي خدا دوست شود و با دورانديشي و تصميم براي خدا از مردم كناره گيرد ، شادماني نابخردش نسازد و خوشحالي بسيار عقلش را نبرد ، يادآور دانا باشد و معلم نادان ، كسي از او انتظار شر ندارد و از بلايش نترسد ( زيرا شر و بلا به كسي نرساند ) ، كار و كوشش هر كس را از خود خالص تر داند و نفس هر كس را از نفس خويش صالحتر شناسد ، عيب خود را مي داند و گرفتار غم خويش است ، جز به پروردگارش به چيزي اعتماد نكند ، براي خدا دوستي كند و در راه خدا جهاد نمايد تا از خوشنودي او پيروي كرده باشد ، خودش به خاطر خويش انتقام نگيرد ( بلكه انتقام را به خدا واگذارد ).

با فقرا بنشيند و با راستان راست باشد و اهل حق را ياري كند ، ياور خويشاوند است و پدر يتيم و شوهر بيوه زنان و مهربان به مستمندان ، در گرفتاري ها آرزوي او كشند و در سختي ها به او اميدوارند ، با نشاط است و خشرو ، نه عيبجو و ترش رو ، محكم است و فرو خورنده خشم ، خندان لب است و دقيق نظر و بسيار پرهيز ( ناداني نكند و در برابر ناداني ديگران بردباري ورزد ) بخل نكند و در برابر بخل ديگران صبر كند ، تعقل كند تا شرم ورزد و قناعت كند تا بي نياز گردد ...

مومن همان انسان زیرك و باهوشی است كه شادیش بر چهره و اندوهش در دلش باشد ، فراخ دل تر از همه چیز و متواضعتر از همه كس است ، از هر نابودی گریزان و به سوی هر خوبی شتابانست ، كینه و حسد ندارد ، به مردم نمی پرد و دشنام نمی دهد ، عیبجو نیست و غیبت نمی كند ، گردن فرازی را نمی خواهد و شهرت را ناپسند شمرد ، اندوهش دراز و همتش بلند و خاموشیش بسیار است ، با وقار است و متذكر ، صابر است و شاكر ، از فقر خویش شادانست ، خوش خلق و نرم خوست ، با وفا و كم آزار است. 

دلی نسوخت برایت غریب جان دادی
ز مهر همسر خود، بی نصیب جان دادی

درون حجره ی در بسته ای غریبانه
شکسته بال چنان عندلیب جان دادی

به دست و پا زدنت اعتنا نمی کردند
میان شادی جمعی عجیب جان دادی

تو پاره پاره دل و دل شکسته و دل خون
دچار درد و غم و بی طبیب جان دادی

ز بس که خون دلت از دهان تو می ریخت
به یاد روضه ی شیب الخضیب جان دادی

به سینه می زدی و یا حسین می گفتی
به یاد قتلگه و بوی سیب جان دادی

تا خدا بنده نواز است

بـه خلقـم چـه نـيـــاز

مي کشم ناز يکي تا به همه ناز کنم

روی نیمکت پارک نشسته بود و به لباسهای کهنه فرزندش و تفاوت او با بچه های دیگر نگاه می کرد، ماشین گران قیمتی جلوي  پارک ایستاد و مرد بسيار شیک پوشی از آن پیاده شد و با احترام در ماشین را برای همسرش که پسرکی در آغوش داشت بـاز کـرد.
با حسرت به آنها نگاه کرد و از ته دل آه کشید.
آنها کودک را روی تاب گذاشتند.
خدایا! چه می دید! پسرک عقب مانده ذهنی بود.
با نگاه به جستجوی فرزندش پرداخت، او را ديد که با شادی از سـرسـره بالا می رفت .
چشمانش را بست و از ته دل خدا را شکر کرد.

... خدايا طاعتت را بر ما الهام کن و از نافرمانيت ما را دور کن و آسان کن بر ما راه رسيدن به آنچه موجب خوشنودى تو است .

خدايا ما را در کشتى هاى نجاتت جاى ده و از لذت مناجاتت بهره مند ساز و شيرينى دوستى و مقام قربت را به ما بچشان و جهد و کوشش ما را در راه طاعت خودت قرار ده و نيتهاى ما را در مورد کارهايى که برايت انجام دهيم خالص گردان، زيرا ما با تو و از آن توئيم و وسيله اى به درگاهت نداريم جز خودت .

خدايا ما را از برگزيدگان نيکوکارت قرار ده، آنان که به کارهاى نيک پيشى جسته و به سوى خيرات شتابان بوده و براى باقيات صالحات کار مى کنند و به رسيدن به درجات عالى و بلند کوشايند، براستى که تو بر هر چيز توانايى و به اجابت خواسته ام سزاوار، به رحمتت اى مهربانترين مهربانان .

گزيده اي از مناجان خمس عشر امام سجاد عليه السلام

خدايا ...!

گاهـي تو را بزرگ مي بينم و گاهـي کوچک،

اين تو نيستي که بزرگ مي شوي و کوچک

اين منم که گاهي نزديک مي شوم و گاه دور ...!

آنهايي که به بيداري خداوند اعتماد دارند،

راحت تر مي خوابند

آرام باش

توکل کن

تفكر کن

سپس آستينها را بالا بزن

آنگاه دستان خداوند را مي بيني

که زودتر از تو دست به کار شده است

 سخناني زيبا از نهج البلاغه

کوله بارت را ببند

شايد اين چند سحر فرصت آخر باشد که به مقصد برسيم

بشناسيم خدا را و بفهميم که

يک عمر چه غافل بوديم